قاسم مسرور خدا بیامرز را سال‌ها در هرات و اکثرا در جاده مخابرات می‌دیدم. مرحوم مسرور آدم غریب و ناداری بود که برای امرار معاش در اداره پست هرات کار می‌کرد و خلاصه معاش دولتی دریافت می‌کرد.
مدیر پست هرات خاطره‌ای از محمدقاسم مسرور، هنرمند فقید هراتی نقل می‌کند که سال‌ها به عنوان پست‌رسان در اداره پست هرات کار کرده بود.
باری فردی نامه‌ای را از ایران برای برادرش به هرات می‌فرستد، نامه با گذشت سه ماه به مقصد می‌رسد و قاسم مسرور آن را به گیرنده تحویل می‌دهد. فرد گیرنده با دریافت نامه خشم‌گین شده و با عصبانیت می‌گوید: «برادرم سه ماه می‌شود فوت کرده، نامه‌ی او را از آن دنیا برایم آورده‌ای!»
سپس نامه را باز و متوجه می‌شود برادرش چند روز قبل از مرگ نامه را نوشته و ارسال کرده، اما با گذشت سه ماه از مرگش نامه به دست او رسیده است.
مردم او را با ترانه‌های محلی با گویش هراتی می‌شناختند. «همو مرغک را ندیدی؟» و «بابا صفر؟ ها بله» از ترانه‌های محلی مشهور هراتی است که فرد‌فرد هراتیان و دیگر علاقه‌مندان از شنیدنش به وجد می‌آیند.
همکارانش او را با بذله‌گویی‌های یک‌دست، ساده و بی‌پیرایه‌اش می‌شناختند. خانواده‌اش اما به جز حفظ نام و آثارش، چیز زیادی از وی ندارند. هنرمندی که با کار در ریاست مخابرات هرات، خرج زنده‌گی‌اش را درمی‌آورد، اما از سر شوق و علاقه‌ای که به هنر موسیقی داشت، از سرآمدان آواز هراتی بود. در تلویزیون و با چهره‌ی هنری که ظاهر می‌شد، کلاه‌پوست قره‌قل به سر می‌کرد. با چشمان کم‌سو و صدای گرم و گیرا، برای مردم آواز می‌خواند و لذت می‌بخشید. آوازه‌ی او به حدی زیاد شد که حامد کرزی، رییس جمهور پیشین کشور، با تصویب شورای وزیران به او لقب «استاد» را داد.
در اینجا مناجاتی را با صدای استاد قاسم مسرور می گذارم. مناجاتی از خواجه عبدالله انصاری که مرحوم مسرور در سال 1389 خوانده است.