نامه‌ای به آقای حقانی رییس اطلاعات و فرهنگ هرات
آقای حقانی، سلام
امیدوارم خوب باشید.
امروز خبری را خواندم که شما در دیدار با شماری از استادان مکاتب، از آن‌چه ترک وطن توسط شماری از “جوانان فریب خورده” عنوان کرده‌اید، ابراز تاسف نمودید. در خبر آمده است:
“جوانانی که از وطن به کشورهای غربی فرار می‌کنند، جفای بزرگی به پدر و مادر، به وطن، به دین و جفا به وجدان خود می‌کنند. آقای حقانی با افسوس گفت که برخی جوانان که تاکنون وطن را ترک گفته اند، فریب تبلیغات غربی‌ها را خوردند.”
واقعیت این است شاید کمتر به ذهنم می‌رسید تا به فکر نگاشتن جوابی به یک مسوول امارت اسلامی بیفتم، اما من شنیدم شما آدم خوبی هستید و با این توصیف می‌خواهم چند نکته را خدمت شما یادآور شوم.
پیش از شروع هر بحثی باید یادآور شوم که بسیاری از جوانان ما هنوز فرصت فرار نیافته‌اند و با باز شدن مرزها و ارائه خدمات قنسولی توسط کشورها، ممکن است شمار کسانی که کشور را ترک می‌کنند به چندین برابر افزایش یابد.
جناب حقانی !
۱. آیا تعیینات طالبان در هرات را مشاهده کردید؟ چه توجیهی دارد که ۳۰ رئیس اداره دولتی، ده‌ها معاون و حتا آمرین نواحی پانزده‌گانه شهرداری برکنار شوند و به‌جای آنان چهره‌هایی که تجربه کافی در زمینه حکومت‌داری ندارند، به یک‌باره گماشته شوند؟
۲. شما گمان می‌کنید همه‌ی کسانی که در حکومت پیشین کار می‌کردند، فاسد اند؟ ده‌ها جوان این سرزمین پس از سال‌ها تحصیل از طریق رقابت آزاد وارد ساختار حکومت شدند، شما بی‌هیچ تحقیق و تفحصی، بی‌هیچ دلیلی و فقط به این اتهام که آن‌ها طالب نبوده‌اند، همه‌ی آن‌ها را برکنار و به‌جای‌شان طالبان را از جبهات جنگ، مستقیم بر مسندهای مهم اداری جابه‌جا کردید. چه توقعی دارید؟
۳. نسل جوان هرات با بلند کردن صدا و در فضایی که آزادی بیان در حال تمثیل بود، پرورش یافته است. جناب آقای حقانی! جوانان هراتی بر ضد پاکستان تجمع کردند، اما دو نفر آنان کشته شدند، دو تن شان هنوز اسیر استند و خلاصه این‌که تجمع‌شان را نیز برهم زدید، آیا توقع دارید آن‌ها فرار نکنند؟
۴. وضعیت اقتصادی مردم مناسب نیست. تا اکنون هیج برنامه‌ی مدون اقتصادی که برای این نسل، امید خلق کند را از آدرس امارت اسلامی نشنیده‌ایم، توقع دارید نسل جوان بنشیند و تماشا کند؟
و موارد متعدد دیگری …
جناب آقای حقانی !
دولت قوی، مستلزم حمایت شهروندان است. جوان‌ها، ستون‌های اصلی قدرت هر نظام به شمار می‌روند. تحصیل‌یافته‌های ما نمی‌توانند کارگری کنند. افغانستان وطن‌شان است. آن‌ها به امید فردایی روشن و آینده‌ای شگوفا، سال‌ها و در سخت‌ترین شرایط ممکن درس خوانده‌اند. دور ساختن آن‌ها از چوکات نظام اداری، پیامد دیگری جز فرار از این سرزمین نخواهد داشت.
