تروریسم خوب و بد؛ دوگانگی رسانه‌ها در تعریف دشمن

جهان رسانه‌ای امروز، نه بازتاب حقیقت، بلکه مهندس تصویرهاست. در این ساختار وارونه، مفاهیم دگرگون می‌شوند؛ قاتل، قهرمان می‌شود و مظلوم، افراطی. در صدر این بازی خطرناک، مفهوم «تروریسم» است؛ واژه‌ای که نه بر اساس واقعیت، بلکه بر اساس منافع تعریف می‌شود. تروریسم، اگر علیه منافع غربی باشد، محکوم است؛ اگر در خدمت آن باشد، یا سکوت می‌کنند یا آن را «مقاومت مشروع» می‌نامند.

• رسانه‌های جهانی، یک تروریست را با واژه‌هایی چون «مبارز»، «رهبر شورشی» یا «فعال» توصیف می‌کنند، فقط به این دلیل که با دشمنِ غرب می‌جنگد.

• در مقابل، گروهی که علیه اشغال، تحقیر یا سرکوب مبارزه می‌کند، اگر با منافع قدرت‌های جهانی هم‌راستا نباشد، «افراطی»، «جهادی» یا «تروریست» خوانده می‌شود.

• واژه‌ی تروریسم، هیچ تعریف ثابتی ندارد؛ نه در سازمان ملل، نه در رسانه‌ها، نه در قوانین بین‌المللی. این واژه، بیش از آن‌که حقوقی باشد، سیاسی است.

• کشورهای غربی، تاریخ پر از حمایت از گروه‌هایی دارند که بعدها خودشان آن‌ها را «تروریست» نامیده‌اند. این یعنی اول ساختند، بعد دشمن‌شان کردند.

• رسانه‌های بزرگ، هرگز درباره جنایات متحدان‌شان تیتر نمی‌زنند. ترور، قتل و شکنجه اگر توسط «دوست» انجام شود، اصلاً خبر محسوب نمی‌شود.

• سلاحی که در دست «خودی» است، نماد دفاع است؛ همان سلاح در دست «دیگری»، نشانه‌ی تهدید. این دوگانگی نه فقط خطرناک، بلکه مرگبار است.

• گروه‌هایی با سابقه‌ی عملیات مسلحانه علیه غیرنظامیان، اگر در زمین سیاست غربی‌ها بازی کنند، نه‌تنها بخشیده می‌شوند، بلکه دعوت به صحنه رسمی می‌گیرند.

• قربانیان تروریسم نیز گزینشی پوشش داده می‌شوند؛ کشته‌شدگان یک کشور، تصویر و تیتر می‌شوند، اما کشته‌های کشور دیگر فقط «آمار» باقی می‌مانند.

• تروریسم خوب، آن است که بهانه‌ی دخالت باشد. تروریسم بد، آن است که دخالت را به چالش بکشد. این معیار رسمی رسانه‌های جهان است.

• این دوگانگی، مشروعیت را از مقاومت‌های مردمی می‌گیرد و آن را با مفاهیمی مانند «امنیت جهانی» یا «مبارزه با افراط‌گرایی» دفن می‌کند.

بنا بر این، تروریسم، امروز یک ابزار زبانی است؛ نه برای دفاع از بی‌گناهان، بلکه برای سرکوب روایت‌های مستقل.

تا رسانه‌ها دشمن را تعریف کنند،حقیقت همیشه در حاشیه می‌ماند.