کهکشان‌های مارپیچی به دلیل ساختارهای دینامیکی پیچیده‌ای که در آن‌ها وجود دارد، به این شکل هستند. این کهکشان‌ها دارای دیسکی چرخان از ستارگان، گاز و غبار هستند که به دور یک مرکز متراکم می‌چرخند. نیروی گرانش و حرکت زاویه‌ای مواد داخل کهکشان باعث ایجاد بازوهای مارپیچی می‌شود. این بازوها به دلیل برخورد گاز و غبار با یکدیگر، نقاطی را برای تشکیل ستاره‌های جدید ایجاد می‌کنند. مدل‌های مختلفی از فیزیک نجومی، از جمله نظریه موج چگالی، توضیح می‌دهند که چگونه این بازوهای مارپیچی می‌توانند پایدار باقی بمانند.
لطفا کانال یوتیوب چهارسو را سبسکرایب کنید تا به جالب‌ترین ویدئوهای آموزشی دسترسی داشته باشید.
1. حرکت زاویه‌ای و نیروی گرانش
- کهکشان‌های مارپیچی از یک دیسک چرخان از ستارگان و گازها تشکیل شده‌اند. این دیسک به دلیل حرکت زاویه‌ای و گرانش، ساختاری مارپیچی پیدا می‌کند. ستارگان و مواد داخل دیسک در حال چرخش هستند و این چرخش به صورت یک ساختار مارپیچی سازماندهی می‌شود.
2. تأثیر موج چگالی
- نظریه موج چگالی توضیح می‌دهد که بازوهای مارپیچی به دلیل تراکم بیشتر در برخی مناطق کهکشان‌ها شکل می‌گیرند. این موج‌های چگالی در واقع نقاطی هستند که در آن‌ها گاز و غبار متراکم می‌شوند و این تراکم منجر به تشکیل ستارگان جدید می‌شود. این بازوهای مارپیچی به عنوان مکان‌هایی برای تشکیل ستاره‌های جدید عمل می‌کنند.
3. فیزیک چرخش کهکشان‌ها
- چرخش دیسک‌های کهکشانی به همراه توزیع ماده تاریک در کهکشان‌ها، باعث ایجاد تفاوت در سرعت چرخش بخش‌های مختلف دیسک می‌شود. این تفاوت سرعت باعث می‌شود که مواد به شکل مارپیچی درآیند.
4. تشکیل و تکامل کهکشان‌ها
- کهکشان‌ها در طول زمان شکل خود را تغییر می‌دهند و تحت تأثیر برخوردها و تعاملات گرانشی با دیگر کهکشان‌ها قرار می‌گیرند. این تعاملات می‌توانند به حفظ یا تغییر ساختار مارپیچی کهکشان‌ها کمک کنند.
کهکشان‌های مارپیچی به دلیل ترکیبی از فیزیک چرخش، موج‌های چگالی، و اثرات گرانشی به این شکل هستند. این ساختارها به کهکشان‌ها اجازه می‌دهند تا ستارگان جدید را در بازوهای مارپیچی خود تشکیل دهند و به طور پیوسته تکامل یابند
