بیایید از افغانستان خارج شویم و درس‌های سخت را بیاموزیم
این عنوان مقاله‌ای است که چند روز پیش در «دیلی نیوز » و با قلم «گلاسر مدیر مطالعات سیاست خارجی در انستیتوت کاتو» منتشر شده که به‌طور اتفاقی امروز به آن برخوردم و خواندش جالب است.
لینکش با زبان انگلیسی اینجاست و چکیده‌ای از محتوای آن را به فارسی خدمت‌تان شریک می‌سازم:
نویسنده خطاب به رهبران ایالات متحده امریکا نوشته است: «هدف اصلی مأموریت ما در افغانستان ناکام مانده و ما نتوانسته‌ایم شورشیان طالب را آرام و یک دولت دموکراتیک و پای‌دار را ایجاد کنیم، دولتی که بتواند بدون حمایت خارجی، امنیت و نظم را تامین و حفظ کند.»
آقای گلاسر نوشته است: «طالبان حالا بر نیمی از افغانستان تسلط دارند. وضعیت سربازان امنیتی افغانستان خوب نیست و به شکل حیرت‌انگیزی ۴۵۰۰۰ تن از آنان از سال ۲۰۱۴ تا اکنون کشته شدند.»
نویسنده افزوده است: «ما همه‌چیز را تجربه کردیم، از حضور سنگین تا حضور سبک، از افزایش نیرو تا کاهش نیرو از افزایش همکاری‌های منطقه‌ای تا افزایش کمک‌ها، اما هیچ‌کدام ما را به اهداف‌مان نزدیک نساخت.»
نویسنده خطاب به رهبران ایالات متحده امریکا گفته است: «امریکایی‌ها دوست ندارند بشنوند که شکست خورده‌اند، در زمان جنگ ویتنام، مقامات واشنگتن در اوایل سال ۱۹۶۵ اعتراف کردند که بیشترین دلیل ادامه جنگ در این کشور، دست‌یابی به اهدافی نبود “که اساساً گم شدند”، بلکه برای جلوگیری از تحقیر شکست بود، اما گسترش آن جنگ وحشتناک برای سال‌های دیگر نیز، اشتباه بود. پس وقت آن است که به ساده‌گی با این حقیقت سخت روبرو شویم، این‌که: «ما باختیم» پس حالا بیایید ضررهای‌مان را کاهش دهیم و آن‌جا (افغانستان) را ترک کنیم.»
نویسنده ادامه داده است: «اگر بهانه اصلی، رشد احتمالی القاعده است، حملات یازدهم سپتامبر از آلمان و مالزی و حتی خود آمریکا برنامه‌ریزی شده بود و در عصر تکنالوژی، پناه‌گاه شدن افغانستان هیچ کمکی به گروه‌های تروریستی (برای حمله به غرب) نخواهد کرد.»
نویسنده روزنامه همچنان گفته است: «طالبان توافق کرده‌اند که اجازه ندهند القاعده در آینده در افغانستان حضور یابد و دولت ترامپ اگر به دنبال راهی برای نجات از جنگ است، این بهترین«بهانه» و «امتیاز» است که باید از آن بهره ببرد.»
او همچنان نوشته است: «ممکن است سخت‌ترین حقیقت از میان همه حقیقت‌ها این باشد که بعد از ترک افغانستان شاهد درگیری‌های بیشتر و افزایش فعالیت‌های شبه نظامیان و یا حتی یک جنگ داخلی در سطح پایین باشیم. حتی ممکن است ببینیم که بازیگران منطقه‌ای بیشتر به افغانستان تمرکز کنند و وزن بیندازند، اما آمریکایی‌ها باید در نظر داشته باشند که امنیت ایالات متحده تا حد زیادی از اثرات این عایق‌بندی‌ها دور شده و در امان خواهد بود.»
نویسنده ادامه داده است: «چشم‌انداز دموکراسی، حقوق بشر و حمایت از زنان با خروج ایالات متحده از افغانستان متاثر خواهند شد، اما افغانستان کنونی نیز مکانی آزاد و لیبرال نیست. حکومت کابل قطعا بهتر از طالبان است اما حکومت موفقی نیست. افغانستان هنوز در پایین‌ترین رده‌ها در میان دموکراسی‌های جهان قرار دارد در حالی‌که همین کشور در فساد در رده‌های نخست است. ما ۱۸ سال برای نهادینه ساختن دموکراسی در افغانستان کار کردیم اما در نهایت با وصف مصارف زیاد، شکست خوردیم.»
نویسنده گفته است: «سیاست‌گذاران (ایالات متحده امریکا) باید محدودیت‌های قدرت آمریکا را کشف کنند و (در آینده) از انجام مأموریت‌های بلندپروازانه برای منافع خود، خودداری کنند. اولین قدم، امتناع و دوری از جنگ غیرقابل توجیه و غیر ضروری به کشورهای جهان است.»
وحید پیمان
